Afgelopen weekend heb ik een vlogtraining gedaan onder leiding van Tessa Weber van GreenPePr. De reden dat ik me daarvoor ingeschreven heb, is dat ik meer ervaring met vloggen wil opdoen. Het medium video neemt de overhand in de consumptie van informatie. De vakpublicaties staan er vol van, ik merk het aan mijn eigen gedrag, maar ik zie het vooral bij mijn kinderen. Voor hen bestaat er alleen maar video. Voor mij is de vorm vloggen daarbij het meest toegankelijke middel om mijn ideeën op een persoonlijke manier over de bühne te krijgen. Tevens is het voor mij de meest kwetsbare vorm. Ik voel een enorme drempel en die wil ik graag over. Deze ervaring kan ik vervolgens inzetten in mijn advies aan mijn klanten.

Eerste oefening

Na een stuk theorie over onder andere compositie, geluid en licht, zijn we aan het werk gezet. Ik heb er in de eerste oefening voor gekozen de vraag ‘waarom ik aan deze training mee doe’ te beantwoorden in een vlog. Het was nog een uitdaging om een plekje te vinden waar het licht gunstig was en het beeld niet te onrustig. Na meerdere takes van versprekingen, haperingen en andere remmingen heb ik dan eindelijk een verhaaltje rond gemaakt en aangeleverd voor evaluatie.

Duizend doden

Bij het afspelen voor de groep stierf ik een duizend doden. Vreselijk om mezelf zo te zien. Mijn stem klinkt vreselijk, ik trek raar met mijn mond, ik zie er vlak uit, ik kijk raar in de camera, ik zeg veel te vaak uh en ik kraam onzin uit. Kortom, ronduit slecht en dit mag het daglicht nooit zien. De feedback van de groep was gelukkig meer opbouwend. Ik had de goede camerapositie gekozen, het licht was iets te fel, mijn stem klinkt juist prettig, zij zien niets geks in mijn gezicht en kunnen mijn verhaal volgen. Hiermee kon ik de schaamte ietwat opzij zetten en met meer moed de volgende oefeningen doen.

Conclusie

Nu naar een paar dagen kan ik ervaren dat mijn onzekerheid de grootste drempel is om te gaan vloggen. Ik ben te kritisch op mezelf. Ik mag ervaren dat het oog van de meerderheid van kijkers minder kritisch is. Na wat oefening beweeg ik al wat makkelijker voor de camera. Het is dus een kwestie van doen om over die schaamte heen te komen. Belangrijkste aandachtspunt blijft wel het maken van het verhaal. ‘Wat wil ik nu werkelijk zeggen en wat is wil mijn doelgroep horen’.

In de training heb ik een serie bedacht om mijn gedachtegoed uit te leggen en zo te delen met de buitenwereld. Zomaar een beetje in de camera kletsen is dan niet handig. Dan blijf ik in de abstractie hangen. Ik heb ingezien dat ik de serie in zijn geheel moet uitwerken/scripten en vervolgens de onderdelen van mijn verhaal in verschillende vlogjes opnemen. Zo word ik meer praktisch en blijft het interessanter om naar te kijken. Kortom, het duurt nog even voordat ik vloggen als middel in ga zetten. Mijn gedachtegoed is groot, dus dat scripten duurt nog wel even. Voorlopig heb ik nog geen haast, dus to be continued. Voor nu deel ik mijn eerste vlog om mijn schaamte verder aan de kant te kunnen zetten 🙂